Metody rekonstrukcji piersi

Jednym z najważniejszych filarów leczenia raka piersi jest chirurgia. Choć lekarze gdy tylko mogą dążą do stosowania operacji oszczędzających, to niestety nie u każdej pacjentki taki rodzaj leczenia jest możliwy. W takich przypadkach dokonuje się chirurgicznego usunięcia chorej piersi, czyli mastektomii. To rozwiązanie budzi pewne obawy pacjentek, w związku z utratą piersi, która nadal jest w społeczeństwie uważana za istotny element kobiecości. Dzięki stałemu rozwojowi chirurgii rekonstrukcyjnej, u prawie wszystkich kobiet po mastektomii można dokonać rekonstrukcji piersi oraz brodawek sutkowych, często nawet równocześnie z mastektomią.

Metody rekonstrukcji piersi można podzielić na dwie główne grupy, czyli metody z użyciem implantów i z użyciem tkanek własnych pacjentki. Każda z metod ma swoje plusy i minusy, a możliwości ich zastosowania będą zależały od diagnozy pacjentki, planowanego leczenia, jej stanu zdrowia i preferencji.

Najbardziej znaną metodą rekonstrukcji piersi jest rekonstrukcja z użyciem implantu silikonowego. Najczęściej jednak zanim właściwy implant zostanie wszczepiony, chirurg umieszcza w loży po gruczole ekspander. Jest to woreczek wypełniony określoną objętością soli fizjologicznej, który w ciągu kilku tygodni/ miesięcy jest sukcesywnie wypełniany kolejnymi objętościami soli. Dzięki stopniowemu wypełnieniu ekspandera, skóra i mięśnie piersi mogą w odpowiednim tempie „przygotować się” do przyjęcia właściwego implantu silikonowego. Oczywiście, taka metoda jest bardziej czasochłonna, ponieważ wymaga dwóch operacji (mastektomii z wszczepieniem ekspandera oraz zabiegu wyjęcia ekspandera i wszczepienia implantu), jednak wiąże się z mniejszą ilością powikłań pooperacyjnych. Warto zaznaczyć, że w przypadku uszkodzenia implantu lub niezadowolenia pacjentki, zawsze można go usunąć i wymienić. Przed operacją, chirurg zawsze omawia z pacjentką jaki implant (pod względem rozmiaru, struktury i innych) zostanie wszczepiony, tak aby rezultat jak najbardziej odpowiadał oczekiwaniom pacjentki.

Inną metodą rekonstrukcji jest rekonstrukcja z użyciem tkanek własnych pacjentki, co oznacza, że piersi zostaje utworzona z pobranych od pacjentki tkanek. Do takiego zabiegu można użyć np. tkanki mięśniowej i/lub tłuszczowej z brzucha czy mięśnia najszerszego grzbietu; razem z tkanką, pobiera się także naczynia, aby tkanka mogła w nowym miejscu ciągle mieć dostarczany tlen i substancje odżywcze. Pierś powstała w wyniku takiej rekonstrukcji jest na pewno bardziej naturalna w wyglądzie i dotyku, a ponadto zmienia się w ciągu życia z pacjentką (np. gdy pacjentka schudnie lub przytyje). Minusem tych zabiegów jest dłuższa rekonwalescencja, zwykle dwie blizny (po pobraniu tkanek i na piersi) oraz dużo bardziej czasochłonna i skomplikowana operacja. Metody z użyciem tkanek własnych ciągle się rozwijają i są coraz bardziej popularne w Polsce.

W czasie mastektomii nie zawsze można zachować sutek (tzw. kompleks brodawka-otoczka), jednak chirurdzy także dobrze radzą sobie z rekonstrukcją tego fragmentu piersi. Ten zabieg stanowi końcowy etap rekonstrukcji i dokonuje się go zwykle kilka miesięcy po ostatecznej rekonstrukcji piersi, tak aby zdążyła się wygoić. Rekonstrukcja brodawki jest dosyć szybką operacją, która polega na odpowiednim nacięciu i zszyciu skóry pacjentki w miejscu, w którym ma być brodawka. Chirurg w czasie zabiegu układa skórę tak, aby po zagojeniu tworzyła wyniosłość o kształcie sutka. Częstym dopełnieniem operacji jest tatuaż, który nadaje nowej, zagojonej brodawce odpowiedni kolor, co zapewnia naprawdę realistyczny efekt estetyczny.

Chirurgia onkologiczna i rekonstrukcyjna ciągle się rozwijają, co pozwalana uzyskanie coraz to lepszych efektów estetycznych po leczeniu raka piersi. Rekonstrukcja piersi wbrew pozorom jest naprawdę istotnym elementem leczenia, ponieważ pozwala na podniesienie komfortu i jakości życia pacjentek onkologicznych.